In het vierde seizoen van de HBO-komedie VeepSelina Meyer, het titelpersonage gespeeld door Julia Louis-Dreyfus, stelt zich herkiesbaar nadat ze na het aftreden van de president tot het hoogste ambt is verheven. Zij en haar running mate, Tom James (Hugh Laurie), kiezen ervoor om campagne te voeren onder de hilarische slogan “Continuity With Change,” precies het soort lege en onzinnige branding dat 21^st-eeuwse Democraten kunnen gewoon niet opgeven. En het is moeilijk om de plotseling worstelende campagne van vicepresident Kamala Harris voor het presidentschap te bekijken zonder te denken aan de fictieve Meyer en (spoiler alert) haar verliezende poging om het Witte Huis te behouden. Hoewel de race in het echte leven een toss-up blijft, moet Harris haar diep kleine-c conservatieve campagne opschudden, die tegenwoordig vaak meer lijkt te zijn ontworpen om een ​​duidelijke voorsprong te verdedigen tegen een oefening van twee minuten dan om dringend een beroep te doen op een dyspeptisch electoraat dat duidelijk verandering wil.

Ongeveer een maand na het vertrek van president Joe Biden uit de race, kon Harris de Democratische basis consolideren en zelfs een kleine voorsprong op Trump opbouwen in nationale en swing-state peilingen. Maar ze deed dit terwijl ze standvastig interviews met grote nieuwsorganisaties weigerde en zoveel mogelijk beleidsinhoud vermeed. Zelfs nadat ze gouverneur Tim Walz van Minnesota als haar running mate had gekozen, die Democratische basiskiezers in vervoering bracht met zijn uitgebreide staat van dienst van progressieve overwinningen zoals betaald ouderschapsverlof, bleef haar beleidsvisie frustrerend buiten bereik. In de eerste weken van de campagne, toen ze haar draai vond en zich voorbereidde op de Democratische Nationale Conventie in Chicago, was dit begrijpelijk en misschien zelfs verdedigbaar. Maar de conventie is gekomen en gegaan, en er is heel weinig veranderd. En het begint haar echt pijn te doen, met de gouden standaard van de New York Times/Siena College peiling van zondag die Trump met een voorsprong van 1 punt op nationaal niveau liet zien.

Tot zijn eer heeft de Harris-Walz-campagne afgelopen weekend eindelijk een beleidspagina geplaatst. Maar als je daadwerkelijk op de verschillende links klikt, bieden ze niet veel details die je niet uit een van hun verkiezingsspeeches had kunnen halen. Het gezondheidszorgplan van de campagne is bijvoorbeeld 256 woorden lang en bestaat grotendeels uit een samenvatting van de zeer beperkte prestaties van de regering-Biden. Afgezien van een vage belofte om medische schulden kwijt te schelden, lijkt het te rusten op de lauweren van eerdere hervormingen en communiceert het geen interesse in of toewijding aan verdere verbetering van het nachtmerrie-gezondheidszorgsysteem van Amerika. Het kinderopvangplan belooft alleen dat een president Harris zou werken aan “het verzekeren dat hardwerkende gezinnen zich hoogwaardige kinderopvang kunnen veroorloven, terwijl hij ervoor zorgt dat zorgverleners een leefbaar loon krijgen en worden behandeld met de waardigheid en het respect dat ze verdienen.” Dat is een hoop “verzekeren” zonder veel “planning”.

Na 2020 overtuigden ‘popularistische’ analisten als Matthew Yglesias en David Shor veel Democraten ervan dat beleidsvoorstellen die verband houden met de progressieve linkerzijde, zoals het herverdelen van geld van politieafdelingen naar andere sociale-dienstverlenende instanties, vermeden moeten worden omdat ze het voor de partij moeilijker maken om verkiezingen te winnen. De basis voor deze overtuiging blijft een beetje een mysterie, een combinatie van retroactieve minachting voor Hillary Clintons relatief wankelmoedige campagne van 2016; spijt over het zien van leidende kandidaten voor 2020, waaronder Harris, die te ver naar links neigen tijdens de vroege voorverkiezingsdebatten in 2019; en een gevoel dat de excessen van de zomer van 2020 Biden ervan weerhielden om in een uitbarsting te winnen. En dit allemaal omdat senator Elizabeth Warren een paar punten achter Biden liep tegen Trump in een handvol peilingen een jaar na de verkiezingen van 2020? Het is moeilijk om aan de conclusie te ontkomen dat sommige slechte peilingen rondom flitsende slogans als “Defund the Police” door bepaalde Democraten worden gebruikt om een ​​algehele terugtrekking uit te voeren van de hoopvolle, op ideeën gebaseerde agenda waar de partij zich tijdens de regering-Trump omheen had geschaard.

Dit is niet alleen extreem deprimerend, maar ook strategisch onverstandig. Door te weigeren zichzelf in beleidsmatige termen te definiëren, heeft Harris de campagne van Trump dit voor haar laten doen, en hij schildert haar af als een gekke Marxist uit San Francisco. Volgens de peiling van zondag van de New York Times/Siena College, waarvan de landelijke voorsprong van 1 punt voor Trump direct een mentale gezondheidscrisis voor de Democraten veroorzaakte, gelooft 47 procent van de kiezers dat ze “te liberaal” is – een bijzonder teleurstellende uitkomst gezien het feit dat de conventie in Chicago ostentatief een groep voormalige Republikeinen centraal stelde, waarbij de gastheren de wetshandhaving omarmden en harde standpunten innamen over kwesties als criminaliteit en immigratie. Sindsdien heeft de campagne een bewuste poging gedaan om Nikki Haley-kiezers aan te spreken door steunbetuigingen te verzamelen van mensen als Liz en Dick Cheney. Dit is natuurlijk Bidens strategie sinds hij zijn kandidatuur in 2019 aankondigde met een beroep op bipartisanship en een lijst met steunbetuigingen van Republikeinen zoals gouverneur van Ohio John Kasich, die een video opnam voor de virtuele DNC van 2020. Niets daarvan weerhield de prominente MAGA-Republikeinen ervan om Biden, en nu Harris, af te schilderen als een radicale linkse die erop uit is Amerika te vernietigen. Harris speelt een nummer dat zo vaak is gedraaid in het Trump-tijdperk dat bijna niemand er nog naar luistert. De uitkomst lijkt dus onvermijdelijk: met een marge van bijna 30 punten zeggen waarschijnlijke kiezers dat Trump meer verandering zou brengen dan Harris.

Het is niet zo dat Harris daar zou moeten praten over de afschaffing van de politie, maar er is een middenweg die is verlaten. Er is een aanzienlijk risico dat Democraten uiteindelijk wrok koesteren omdat ze zich verenigd hebben om Biden uit de race te duwen, alleen om hem te zien vervangen door iemand die rechts van John Kerry staat. Zoals Perry Bacon Jr. onlangs schreef: “Iedereen links zal waarschijnlijk niet stilzitten terwijl de Democratische presidentskandidaat naar rechts beweegt.” Het besluit om een ​​Palestijnse spreker uit de DNC te weren, versterkte bijvoorbeeld alleen maar de perceptie dat de campagne van Harris heeft besloten om de linkerflank van de partij te behandelen als een tegenstander in plaats van een bondgenoot. Het is geen verrassing dat de cijfers van Harris onder jonge kiezers de afgelopen maand zijn gedaald zonder dat dit enige compenserende winst opleverde bij Trump-kiezers of onafhankelijken in 2020.

Een ander probleem is dat Harris’ wending naar rechts haar niet in staat heeft gesteld om het record van haar eigen regering te verdedigen of een tegenwicht te bieden aan de meedogenloze Republikeinse propaganda over belangrijke kwesties. Immigratie is een bijzonder acuut voorbeeld van dit probleem. De regering-Biden verhoogde het aantal vluchtelingen en breidde de tijdelijke beschermde status voor landen als Venezuela drastisch uit, wat leidde tot honderdduizenden migranten die legaal hier zijn, maar wiens zeer zichtbare aanwezigheid op de straten van Amerika bijdraagt ​​aan de perceptie dat de grens buiten controle is. De gemiddelde kiezer zou vergeven kunnen worden als hij niet begrijpt waarom hem wordt gevraagd om te helpen zorgen voor migranten, terwijl de mensen die verantwoordelijk zijn voor hun aanwezigheid weigeren om het te verdedigen of zelfs maar uit te leggen, laat staan ​​om hun eigen beleid competent uit te voeren.

De brandende retoriek van de Harris-campagne over immigratie laat de VS ook achter met twee grote partijen die hetzelfde lijken te willen doen: de grens sluiten en zoveel mogelijk mensen die illegaal zijn geïmmigreerd deporteren. Afgaande op de campagnepunten verschillen de partijen alleen in hoe humaan ze van plan zijn deze doelen te bereiken. De nieuwe Harris-Walz-pagina wijst op een alomvattende immigratiehervorming, maar leest als een bijzaak. Het gedeelte bestaat voornamelijk uit een belofte om de geschrapte tweepartijenwet voor grensbeveiliging uit 2024 te ondertekenen, die op zichzelf al een bijna totale capitulatie voor Democraten was. Deze strategie laat Harris en lager geplaatste Democraten ook verstoken van een positieve beleidsagenda over de kwestie of het vermogen om de vele voordelen van immigratie uit te leggen – dat het cruciaal is voor de economie, de VS een enorm voordeel geeft ten opzichte van concurrenten en van vitaal belang is voor het handhaven van het soort leeftijdsevenwicht in de bevolking waar onze peer-landen mee worstelen.

Al deze beslissingen worden gemotiveerd door een door angst gedreven verkeerde interpretatie van de publieke opinie en een strategische keuze om uitsluitend overtuiging te gebruiken om twijfelende Republikeinen ervan te overtuigen dat Democraten niet te radicaal voor hen zijn. De beleidsambiguïteit draagt ​​helaas ook bij aan de perceptie dat Harris een kameleon is zonder onderliggende principes. Het is oké voor haar om terug te komen op of bij te stellen op sommige standpunten die ze in 2019 heeft ingenomen. Dat is politiek. Maar haar geprezen CNN-interview met Dana Bash liet een kandidaat zien die niet eens bereid was om de verschuiving in haar denken over kwesties als fracking te vertellen. Ze had kunnen zeggen: “Ik blijf toegewijd om af te stappen van de afhankelijkheid van fossiele brandstoffen, maar nadat ik naar Pennsylvanians als vice-president had geluisterd, raakte ik ervan overtuigd dat fracking in de nabije toekomst deel moet blijven uitmaken van onze energieportefeuille.” Dat zou veel overtuigender zijn dan herhaaldelijk te zeggen: “Mijn waarden zijn niet veranderd.”

Wat vooral zo frustrerend is, is dat zelfs als je toegeeft dat winnen in de politiek een simpel spelletje is van doen wat het publiek wil, fracking eigenlijk helemaal niet zo populair is! (En trouwens, de oorlog van Israël in Gaza ook niet.) Het is nog niet zo lang geleden dat een meerderheid van Pennsylvanians wilde een einde maken aan fracking, en zelfs vandaag de dag is de kwestie in de Keystone State in feite een toss-up. In de Times/Siena-poll van dit weekend was 43 procent van de respondenten tegen een verbod op fracking en 39 procent steunde het. Dit is een vloeiende kwestie met miljoenen mensen die in beide richtingen te overtuigen zijn, geen albatros van de publieke opinie die Harris koste wat kost moet zien af ​​te schudden. En toch gedraagt ​​haar campagne zich – zoals bij zoveel kwesties waarin de publieke opinie lang niet zo monolithisch is als sommige strategen geloven – alsof de Democraten de verliezende hand hebben en deze zo lang mogelijk verborgen moeten houden of nieuwe kaarten moeten trekken van de dealer.

Vier jaar geleden plande Joe Biden “een presidentschap ter grootte van FDR”, en vandaag klinkt het alsof Kamala Harris iets voor ogen heeft dat meer lijkt op de doelloze tweede termijn van Bill Clinton. Ons land is misschien geen hopeloos geval op de rand van een staatsfalen – de indruk die je zou krijgen als je naar de apocalyptische retoriek op een Trump-bijeenkomst luistert – maar het is nog steeds een land met veel serieuze problemen die innovatieve beleidsoplossingen vereisen. En Harris zou er verstandig aan doen om een ​​klein aantal gedurfde ideeën te omarmen en campagne te voeren om hardnekkige problemen zoals torenhoge kosten voor gezondheidszorg aan te pakken en om die ideeën in zoveel mogelijk openbare fora te verwoorden en te verdedigen, inclusief interviews met de pers. Deze ideeën hoeven niet per se te klinken alsof ze door Bernie Sanders zijn bedacht. Ze hoeven alleen maar te bestaan. In plaats daarvan lijkt de campagne van Harris te denken dat het beleid van Biden voor zichzelf spreekt en, tegelijkertijd en paradoxaal genoeg, dat alles wat de Democraten nodig hadden een nieuwe genomineerde was die er zo min mogelijk over zou zeggen.

Een kandidaat die geheim wordt gehouden en weinig meer biedt dan belastingvoordelen en vage beloften, zegt niet alleen ‘continuïteit’ in plaats van ‘verandering’, maar verzwakt de Democratische basis op het moment dat ze gemobiliseerd moet worden. Eén bron van verandering is vrij beschikbaar: Harris zou een aantal van de overdreven voorzichtige, wereldvreemde campagnemedewerkers die ze erfde van de abominabele herverkiezingscampagne van Biden kunnen overboord gooien en ze kunnen vervangen door outside-the-box denkers die zich inzetten voor een gedurfdere visie. Het debat van dinsdagavond is immers misschien wel een van Harris’ laatste kansen om haar momentum terug te winnen door in te spelen op de wens van Amerikanen naar een nieuwe richting. Zo niet, dan zal de ‘context van alles waarin je leeft en wat eraan voorafging’ voor altijd nog vier jaar Donald omvatten Troef.

Heb je advies nodig over hoe je deze historische en zenuwslopende presidentsverkiezingen kunt doorstaan? Slate wil je helpen. Stel hier uw vragen aan Wedge Issues. Het is anoniem! Geen vraag is te dom—of te existentieel.