Wij ontvangen mogelijk een affiliate commissie voor alles wat u koopt via dit artikel.

In “Connie: een memoires” (wordt op 17 september gepubliceerd door Grand Central) schrijft de ervaren journaliste Connie Chung over een carrière van veertig jaar waarin ze de grenzen van het door mannen gedomineerde veld van het nieuws doorbrak en de eerste Aziatische vrouw werd die een avondlijk nieuwsprogramma van een netwerk medepresenteerde.

Lees hieronder een fragment en mis het interview van Jane Pauley met Connie Chung niet op “CBS zondagmorgen” 15 september!

“Connie: Een memoires” door Connie Chung

Liever luisteren? Audible heeft nu een gratis proefperiode van 30 dagen beschikbaar.

Goed Meisje/Slecht Meisje

Net als zoveel werkende vrouwen in de jaren 70 streefde ik ernaar om het brave meisje te zijn, de Goody Two-shoes. Ik luisterde aandachtig en gehoorzaamde de bevelen van mijn superieuren of van hen die het zogenaamd beter wisten. Alsof vrouw zijn nog niet genoeg was, was ik ook Chinees, wat betekent dat CBS in mij een dubbele dosis gehoorzaamheid, respect en plichtsgetrouwheid kreeg.

Er was echter een andere kant van mij die de mannen niet hadden voorzien, en die hen in verwarring bracht. Ik was als het meisje dat Henry Wadsworth Longfellow beschreef in zijn gedicht “There Was a Little Girl”:

Toen ze goed was,
Ze was heel erg goed,
En als ze slecht was, was ze verschrikkelijk.

Nou ja, misschien niet verschrikkelijk. Laten we zeggen snarky.

De duivel-may-care baddie (die op mijn linkerschouder zat) zou de goody (die op mijn rechterschouder ging zitten) uitlachen omdat ze stijf was en haar aansporen om alles te zeggen wat in haar opkwam. Maar het brave meisje verzette zich omdat ze het beter wist.

De goede journaliste deed haar werk ijverig. Mannen in de politiek en de overheid in het Witte Huis, Capitol Hill, het Pentagon en het ministerie van Buitenlandse Zaken namen me van top tot teen op en begroetten me met een blik alsof ik een ijshoorntje of een klein porseleinen popje was. Nieuwsmakers die ik benaderde voor interviews speelden vaak met me. Toen ik Nixons procureur-generaal John Mitchell op Capitol Hill tegenkwam, zei hij terwijl de camera’s draaiden: “Je ziet er nog steeds even mooi uit.” Verwachtte hij dat ik zou glimlachen en hem zou bedanken? Ik was daar om mijn werk te doen en ging door met mijn vragen. Hetzelfde gold voor minister van Buitenlandse Zaken Henry Kissinger. Toen ik hem naderde met mijn microfoon in de hand, begon hij te flirten. Er was weinig wat ik kon doen of zeggen om die griezelige oude mannen te ontwijken.

Maar als ik wist de mannen, ik was het brutale slechte meisje. Voordat de gast een seksuele toespeling of racistische opmerking naar me kon gooien, was mijn modus operandi om een ​​preventieve aanval uit te voeren. Ik deed het bij hem voordat hij het bij mij kon doen. De man zou zo verdomd geschokt zijn dat hij nerveus zou lachen. Ik zeg niet dat mijn aanpak raadzaam is, maar ik gaf het toe, en al snel wisten degenen die met me te maken hadden dat ik de slechte kant kon bereiken – sneller, beter en grappiger dan zij konden. Het werkte. Ze zouden niet met me sollen als ik bereid was om eerst te beledigen en er dan om te lachen.

Als een man een poging deed om mij te versieren, subtiel of openlijk, keek ik hem in de ogen en wuifde hem weg. Een snelle “In je dromen” of botte “Denk er niet eens over na.” “Je bent buiten je bereik.” “Je moet wel krap bij kas zitten.” Een serieuze, vragende “Echt waar?” maakte een einde aan het verhaal.

Nooit zou ik huilend en trillend naar het damestoilet rennen. Ik ben een taaie, ik besloot dat er in het nieuws geen gehuil was, net zoals Tom Hanks jaren later tegen zijn volledig vrouwelijke team schreeuwde in Een klasse apart: “In honkbal wordt niet gehuild!”

Misschien kan iemand erachter komen of het een hulp of een belemmering was om de enige Aziatische verslaggever te zijn. Ik weet het nog steeds niet. Er was geen twijfel dat het racisme dat ik ervoer net zo verwerpelijk was als het seksisme. Degenen die mij “drakenvrouw” noemden of tegen mij zeiden: “Je schuin het nieuws” of noemde mijn verslaggeving “geel journalistiek” dachten dat ze zo slim waren. Zelfs mannen die ik kende, zinspeelden erop dat ik Chinees was, omdat ze het grappig vonden. Eentje noemde me “OSE”—”Ole Slant Eyes.” Een ander vroeg: “Waar verblijf je? Is het in de buurt van Chinatown?”

Tijdens dagelijkse persconferenties in het Witte Huis riep een Episcopaalse priester, Lester Kinsolving, vreemde vragen naar de perssecretaris van achter in de zaal. Hij werkte voor verschillende kleine kranten, maar werd gezien als een vervelende horzel.

Op een dag, terwijl ik in de perskamer van het Witte Huis zat, vroeg Lester mij: “Is het waar wat ze over Aziaten zeggen?”

Ik antwoordde met opmerkelijke haast: “Is het waar wat ze over priesters zeggen?”

Ik weet niet wat “ze” over Aziaten of priesters zeiden, maar dat maakte niet uit, hij was sprakeloos.

Of het nu seksisme of racisme was, ik was ze altijd voor met een zelfspottende grap. Op een keer zei Bill Small, hoofd van het CBS News Bureau, tegen me: “Vertel ze waarom ik je heb aangenomen.” Ik weet niet wat me bezielde om snel te antwoorden: “Je vindt het mooi hoe ik je shirts maak.” Bill lachte uitbundig. Hij herhaalde dat verhaal jarenlang.

Mijn benadering van deze denigrerende opmerkingen was de enige manier waarop ik er op dat moment mee om kon gaan. Het was vermoeiend en beledigend, maar ik leefde ermee. Als ik geobsedeerd was geweest door het probleem, had ik mijn werk niet kunnen doen.

In die begindagen bij CBS werd ik vaak opgezadeld met luchtige reportages en vrouwenverhalen, zoals een kunsttentoonstelling, speelgoedveiligheid tijdens Kerstmis en nieuwe orang-oetans in de National Zoo. Ik gooide het over een kam, omdat ik dacht dat dat was wat verslaggevers moesten doen om hun strepen te verdienen. Maar er was iets aan het verslaan van een gevreesde non-event van First Lady Pat Nixon dat alle verslaggevers, inclusief de mannen, deed huiveren. De mannen weigerden, maar ik had niet de lef om een ​​opdracht af te wijzen.

Iemand had om gebeurtenissen van de First Lady te verslaan als beschermende dekking, voor het geval er iets zou gebeuren. Ze was een aardige dame, maar ze had een stijve, vaste glimlach, alsof ze de lang lijdende politieke echtgenote was die ze was. Zou iets wat ze deed echt nieuws halen?

Ik wilde iets maken van wat ik wist dat niets was, dus bedacht ik een vraag die een opmerking zou kunnen uitlokken. Helaas voor mij antwoordde Mrs. Nixon met een kernachtige soundbite. Mijn beloning? Ik werd gestuurd om haar keer op keer te coveren.

Op 1 december 1971 ging de First Lady met haar dochter Julie kerstinkopen doen, drie maanden voor het historische bezoek van de president aan China. Ik vroeg mevrouw Nixon naar haar plannen voor de reis. Ze vertelde dat een vriendin haar Chinees had geleerd. Dat stukje “nieuws” kwam die avond in de uitzending van Cronkite terecht.

Ongeveer twee weken later gaf mevrouw Nixon verslaggevers een rondleiding langs de kerstversieringen van het Witte Huis. Uiteraard werd ik gestuurd om verslag te doen. Ik vroeg haar om iets in het Chinees te zeggen. Ze lachte. “Oh nee. Jij bent een expert. Ik durf niet voor jou te oefenen.” Ik drong aan, vriendelijk maar aandringend. Ze weigerde opnieuw.

Wat Nixons buitengewone China-reis veroorzaakte, was een simpele uitwisseling van tafeltennisspelers tussen de twee grootmachten. Die wedstrijden stonden bekend als “Ping-Pong diplomacy” — spelletjes die de relaties ontdooiden en een doorbraak in de gesprekken met China creëerden. Ik heb niet gevraagd om de bezoekende Chinese Ping-Pong-spelers te verslaan. Ik werd toegewezen om hen te verslaan, waarschijnlijk omdat ik Chinees sprak.

Maar later kreeg ik ook de opdracht om verslag te doen van de aankomst van de Chinese panda’s in de National Zoo, een geschenk van de Volksrepubliek China aan de VS. Waarom belandde dat verhaal in mijn schoot? De kans dat de panda’s mijn Chinees zouden verstaan, was onwaarschijnlijk.

Toen het tijd werd voor de historische reis van president Nixon naar China, Deze keerdacht ik, wat als ik hun hetzelfde aandoe als zij mij aandeden? Dan speel ik de rassenkaart. Ik heb erop aangedrongen om te worden gestuurd. Mijn smeekbeden waren voor niets. Te veel CBS News-managers probeerden schaamteloos hun naam op de reislijst te krijgen. De Washington-ster Een krant in Washington D.C. merkte zelfs op hoe absurd mijn afwezigheid was. Volgens hem was CBS “het enige netwerk met een Chinees-Amerikaanse correspondente, Connie Chung, (die) een logische keuze zou zijn, maar blijkbaar is ze ergens onderweg geshanghaid.”

Ik zag op televisie hoe Nixon de deuren naar China opende na twee decennia van isolatie in de Koude Oorlog. Ik kon het niet laten om te lachen toen president Nixon een al te voor de hand liggende opmerking maakte toen hij voor de Chinese Muur stond en verklaarde: “Ik denk dat u moet concluderen dat dit een grote muur is.”

Het succes van de president in het normaliseren van de relaties met China had meer een persoonlijke impact op mij dan een professionele. Mijn vader had al meer dan 25 jaar niet meer naar onze familieleden in China kunnen schrijven. Mijn ouders wisten niet wie er nog leefde. Er stroomden weer brieven binnen, maar mijn ouders hielden wat ze ontdekten voor zichzelf, waarschijnlijk omdat er geen goed nieuws was.

* * *

Terwijl China en diplomatie werden overgelaten aan ervaren CBS-correspondenten, werd ik vaak met een cameraploeg meegestuurd naar wat ‘stakeouts’ werden genoemd, waarbij ik iemand met vragen overviel terwijl de camera’s draaiden. Ik deed met tegenzin wat me werd gevraagd, ook al was ik het eens met Marvin Kalb, correspondent van CBS News State Department, die me op een dag apart nam en zei: ‘Stake-outs zijn geen verslaggeving.’ Het ging erom een ​​gewilde geïnterviewde te pakken, hem op het verkeerde been te zetten en hem te confronteren met een vraag die hij had vermeden. Het stond bekend als ‘gotcha journalism’. Mike Wallace van CBS’s 60 minuten perfectioneerde gotcha-momenten waarbij zijn slachtoffers zich ongemakkelijk voelden.

Ik kreeg de opdracht om plaatsvervangend procureur-generaal Richard Kleindienst te ‘pakken’ toen zijn nominatie voor de hoogste functie bij het ministerie van Justitie in twijfel werd getrokken vanwege een antimonopolieovereenkomst.

Op een dag, nadat zijn bevestigingshoorzittingen waren afgelopen, rende ik naar buiten om contact te leggen met een cameraploeg. Ik stelde Kleindienst drie vragen. Elke keer antwoordde hij met een variant van “Ik wil geen commentaar geven”, terwijl hij de hele tijd lachte, giechelde en lachte.

Niet tevreden met zijn non-antwoorden, gingen de crew en ik achter hem aan op een luidruchtige rit van tien mijl uit Washington naar de buitenwijken en de Burning Tree Club in Bethesda, Maryland. Toen Kleindienst tegen de voordeur van de golfclub aanliep, zat ik vlak achter hem, op zijn hielen. De deur sloeg achter hem dicht, recht in mijn gezicht.

Onvervaard stormde ik de lobby van de club binnen. Tot mijn grote verbazing werd ik zonder pardon weggestuurd. Ik voelde me als een personage uit een Bugs Bunny-tekenfilm die de voordeur uit werd geslingerd, tuimelend en rollend in een bal, over kop, de oprit af. Ik dacht dat ik eruit werd gegooid omdat ik een nieuwsgierige verslaggever was. Maar de werkelijke reden was dat de club het exclusieve domein van mannen was. Burning Tree is tot op de dag van vandaag alleen nog maar mannen.

De volgende dag stond ik weer klaar om Kleindienst te ondervragen, dit keer buiten de hoorzaal. Ik was aangenaam verrast toen hij stopte en rustig elke vraag beantwoordde die ik stelde. Cronkite was erg trots op mijn exclusieve. Die avond, de CBS Avondnieuws drie lange minuten van mijn interview, een kostbaar stukje op de uitzending.

Ik dacht altijd dat Kleindienst stopte om mijn vragen te beantwoorden omdat hij mijn vasthoudendheid wilde belonen. Misschien niet.

Ongeveer vijftig jaar later, tijdens onze jaarlijkse lunch, herinnerde Lesley Stahl, mijn maatje uit die CBS News-dagen, zich dat interview met Kleindienst heel anders. Lesley zei dat ze zich nog goed kan herinneren dat ze mijn eerste Q&A op televisie had bekeken met de rest van ons in de CBS-nieuwsredactie, toen hij mijn vragen weglachte. Ze geloofde dat Kleindienst wist dat hij door het publiek als ongunstig werd gezien en zich genoodzaakt voelde om zijn gedrag de volgende dag recht te zetten door met me samen te werken in plaats van me af te wimpelen. Lesley zei dat het een ruwe ontwaking was voor alle mannelijke geïnterviewden dat ze alle verslaggevers serieus, inclusief en speciaal vrouwelijke verslaggevers.

Een fragment uit “Connie: A Memoir,” dat op 17 september 2024 wordt gepubliceerd. Copyright © 2024 door Connie Chung. Gebruikt in overleg met Grand Central Publishing. Alle rechten voorbehouden.

Koop het boek hier:

“Connie: Een memoires” door Connie Chung

Koop lokaal bij Boekwinkel.org

Voor meer informatie:

• “Connie: A Memoir” door Connie Chung (Grand Central Publishing), in hardcover, eBook en audioformaat, verkrijgbaar vanaf 17 september

Zie ook: